Volgens mij vindt deze verloskundige dat ik me aanstel.

Gister was de dagevaluatie in het ziekenhuis ivm eiwitten in mijn urine, weeën, hypertensie en een schommelende bloeddruk ondanks de medicijnen die ik al heb. Hoe zorgwekkend het allemaal vrijdag was, daar was gister niets meer van over. Het is een lang verhaal, maar het was dan ook een lange dag.

De verloskundige die uiteindelijk de opdracht heeft gegeven voor het bloedonderzoek van woensdag (toen ik vrijdag belde moest ik ivm daarmee ineens stel op sprong naar het ziekenhuis) vond het eigenlijk maar onzin dat ik dat überhaupt moest hebben. Toen ze me gister zag liggen heeft ze me niet eens gedag gezegd of een hand gegeven en toen er met haar werd doorgenomen dat ik hypertensie en contracties had was haar antwoord: 'Dat kan wel even wachten.'. En natuurlijk kan ik wel even wachten. Dat snap ik ook wel. Ik lag er toch te wachten op de uitslagen en voelde me redelijk. Dus prima. Alleen ik heb haar de dus de hele dag niet meer gezien. Ze heeft alles laten vertellen door een assistent in opleiding. Ik heb echt het gevoel dat de verloskundige tegen de assitente heeft gezegd dat ze maar af moest wimpelen of zo, omdat er niets met mij aan de hand is. En wel hierom.

Tijdens de echo, het laatste onderzoek, werd me verteld dat de uitslagen van goed waren. Er zat totaal geen eiwit meer in mijn urine (ondanks mijn blaasontsteking die ik een paar uur daarvoor nog had) en mijn bloed was goed. Dat is goed nieuws trouwens, want dan mag ik naar huis.

De assistente vertelde mij (in opdracht van haar baas zei ze steeds) dat mijn klachten van een bandgevoel etc. kwamen door de zwangerschap. Sorry? En mijn hoofdpijn kwam door een verkoudheid. Ik ben alleen niet verkouden geweest. Nou, dan kwam het doordat ik me druk maakte over het feit dat ik in het ziekenhuis was. Daar moest ik maar een paracetamol voor innemen. EEN PARACETAMOL!!! Het is een gewone zwangerschap. Met gewone kwaaltjes. Ik hield immers ook geen vocht vast of zo. Dus ik zeg: ik hou wel vocht vast. Daar klaag ik immers echt al weken over. Ze prikte snel in mijn benen en kwam meteen tot de conlusie dat ik dat idd wel deed. Ik heb andere schoenen moeten kopen, omdat ik niet meer in mijn oude schoenen kan en mijn armbanden kan ik niet meer om. Maar ik hou geen vocht vast in mijn gezicht, zei ze er snel achteraan dus ook dat hoorde bij gewoon bij de zwangerschap.

En toen was ik kwaad. En als ik kwaad ben dan sla ik dicht. Ik kan niet meer praten op dat moment. Erg onhandig als er natuurlijk uitgerekend van alle bezoekjes wanneer er iemand mee is, ik precies op dat moment ineens alleen in de kamer ben. 

Ik heb de uistlag of ik naar huis mocht of niet op de gang gekregen van de assistente. Daar moest ik wachten op de uitslag. Ik heb (in de ontvangsthal met mijn jas al aan) nog maar even aan de assistente gevraagd hoe het dan zat met de weeën. Moest ik dat in de gaten houden of kwam dat nu echt door mijn blaasontsteking? Daar hadden ze vrijdag namelijk hun twijfels over en dat was toch wel een van de redenen geweest waarom ze me extra in de gaten wilde houden. Weeën, blaasontsteking? Had ik die dan? Was de reactie. NU VERZOEK IK JE!!!!! Ja, dat hadden ze een paar uur daarvoor getest. Ze was geschokt dat ze dat niet wist. Nou, daar moest ik dan medicijnen voor krijgen. Sjonge jonge. De eerste pil daartegen had ik al ingenomen. Ze kon me toen garanderen dat de weeën kwamen van de blaasontsteking. Knap dat een assitente dat kan zonder te overleggen terwijl de verloskundige overlegd had met de gyn en zij vraagtekens hadden. En toen was het: 'Gaat u maar naar huis. Neem 2 paracetamollen voor het slapen gaan. Dan slaapt u goed.'. IK SLAAP GOED. Echt! Daar heb ik dus totaal geen last van. Als de uitslagen goed zijn, dan is er voor mij iig geen reden om te blijven. Dat wil ik ook helemaal niet. Dus ik vond het al lang best.

Ik voel me iig nu een hypochonder zonder dat ik daarom heb gevraagd. Ik MOEST ineens stel op sprong naar het ziekenhuis komen, terwijl ik heb gezegd dat ik me redelijk ok voelde. Het waren de bloed- en urineonderzoeken die reden tot bezorgdheid bij het ziekenhuis hebben gegeven. En als ze me vragen wat mijn klachten zijn en specifiek vragen of ik daarbij ook hoofdpijn heb dan is het antwoord ja.

Volgens mij mag de vk mij gewoon niet en heeft ze het idee dat ik me aanstel. Alleen: eiwitten in mijn urine kan ik niet faken, dat mijn nieren af en toe haperen ook niet, een blaasontsteking ook niet, weeën die geregistreerd worden door een ctg ook niet. Dat ik ondanks veel medicijnen nu toch weer een schommelende bloeddruk heb ook niet. Dat ik vocht vasthoudt ook niet, etc. Ik wil niet naar het ziekenhuis, maar ze laten me steeds komen. Dat beslis ik niet.

Maar goed. Blijkbaar gaat dit allemaal over met twee paracetamolletjes voor het slapen gaan en een goede nachtrust. Woensdag is mijn volgende afspraak, dan ga ik het hier over hebben. Het verschil in beleid is belachelijk. En het maakt mij onzeker.